Met grote regelmaat bezoek ik een empowerment event. Ik vind ze reuze interessant. Daarbij gaat het mij niet eens zo zeer om de spreker, spreekster of de organisatie. Nee, het gaat mij vooral om de sfeer. Het verbaast mij steeds weer hoe iedereen meegesleept wordt in deze wondere wereld van universele energie. Als je alle events naast elkaar zou afspelen zijn alle grote lijnen identiek. De rode draad is dezelfde en aan het einde van de rit tref je vaak iedereen op of om de stoelen aan. Dansend op de opzwepende en altijd zorgvuldig gekozen muziek. Vaak met teksten zoals ‘I’ve got the power’ of ‘I’m every woman’. Desbetreffende spreker of spreekster hupt dan vrolijk mee op het podium. Blij dat er überhaupt mensen meedoen en dat het voor hem of haar voorbij is. Ondertussen belooft iedereen zichzelf plechtig dat dit de eerste dag van de rest van hun leven is. Maar nu écht.
Ergens in het midden van zo’n evenement krijg je altijd een opdracht. Deze varieert tussen een elevator pitch waarin je jezelf in 30 seconden moet promoten tot het knuffelen van je buurman of buurvrouw links of rechts van je. Iedereen laat het gelaten toe met wat frisse tegenzin. Want feit is ook dat niemand hier eigenlijk op zit te wachten. Oké, bijna niemand want er zijn natuurlijk altijd fervente event activisten te vinden. En dat is altijd nou net die persoon links of rechts naast jou waarvan je hoopt …
‘Ach je bent er nou toch’ spreek je jezelf streng toe, en ik heb er flink voor in de buidel moeten tasten dus hoppatee! En daar ga je dan. Volledige overgave aan het programma én aan die ene persoon naast jou.
Prachtig vind ik het. De bedwelmende werking van de universele energie. Je leest de ‘wat doe ik hier’ op een ieder zijn of haar gezicht. Je ziet het aan alle ‘verkrampte’ lichaamsstalen en toch gaat iedereen er (bijna) volledig in mee.
Zoals mijn oma zou zeggen; “Das toch maar mooi machtig mooi!”