13 maart 2014 behoort tot één van de meest bijzondere dagen van mijn bestaan.
Het was de dag dat ik het licht weer zag. Er waren alweer weken voorbij gegaan van onderzoeken en uitslagen die mij niets konden vertellen. Artsen stonden met hun handen in het haar. Niemand wist waar de groeiende littekens in mijn hersenen vandaan kwamen of waar het naartoe ging.
De put werd dieper en dieper tot ook het laatste lichtpuntje gedoofd werd.
Het was mijn mams die mij samen met haar VlietGrieten mee naar Karin Bloemen nam in het Stadstheater. Karin heeft ooit een nummer geschreven wat al zoveel jaar mijn lijflied is. Ik ging mee. Hoe donker mijn bestaan toen ook was. In de hoop dat ze dát lied zou zingen.
Ze zong het niet. En ik voelde mij heel eenzaam. Ze wilde wel van haar cd’s af vertelde ze. Je mocht bij haar op het podium een cd kopen voor 5 euro die ze dan voor je ging signeren.
Iets in mij vertelde mij in de rij te gaan staan. En daar waar iedereen vrolijk kwetterde was mijn blik leeg en staarde ik wat voor mij uit. Niet in staat contact te maken.
Toen was ik aan de beurt en er gebeurde iets magisch. Onze blikken ontmoette elkaar. Nog nooit heb ik haar eerder gesproken of gezien en ze zei;
“Ik geef jou mijn cd met het nummer ‘LEF’. Dat is jou op het lijf geschreven”.
En de lichten in de zaal gingen aan…
Nu exact 5 jaar later mag ik genieten van 3 eigen ondernemingen. Sta ik, bijna, elke dag vrolijk op en geniet ik van de kleinste dingen. Elk jaar ga ik weer door de mri. Er is geen infarct meer bij gekomen…
“Iedere dag heb je opnieuw de keus
Ren je door of gooi je rigoureus
Je bestaan overhoop
Weg de onzin
Het gejaag en het gedoe
Heb je het lef dan is het nooit te laat
Om te beseffen dat het zo niet gaat
Reik niet naar de hemel, maar haal hem naar je toe”
VANDAAG VIER IK HET LEVEN !