Zullen we even een pas op de plaats gaan maken? Want man man man waar gaat dit allemaal heen? Mijn vader riep vroeger altijd ‘doe maar gewoon want dan doe je al gek genoeg’. Toen was gewoon ook écht nog heel gewoon. Heden ten dagen hebben we het inmiddels over ‘het nieuwe normaal’. In gedachte haal ik de stem van mijn vader weer even naar het hier en nu die mij vervolgens berispend tot de orde zou roepen wanneer ik weer eens buiten de lijntjes aan het kleuren was; ‘Doe maar het nieuwe normaal want dat is al gek genoeg’. Tja, dan had ik het direct begrepen.
Zo ging ik vanmorgen al vroeg op pad. De zon was nog maar nauwelijks wakker. De meneer in de auto tegenover mij des te meer. Daar waar ik zeker wist dat ik het nog meer dan ruim op tijd zou halen om langs de wegonderbreking te gaan bedacht meneer de tegen (lees; dwars) ligger dat het vooral ZIJN weg was en drukte, zo ik vermoed met twee voeten, op het gaspedaal om mij hoppatee te blokkeren. Dat zou mij leren! Vrouw die zich niet aan het nieuwe normaal houdt! Direct ondersteund door een vette middelvinger omhoog en dat maal 12, of 20 dat kan ook. Ik keek vast heel beteuterd met een vleug van Bambi gevangen in de koplampen en Lara Croft die wil vechten tegen onrecht in dezelfde blik. De middelvinger wilde echter met geen mogelijkheid opzij. Dus stuurde ik richting berm om de middelvinger te laten passeren. Ook toen hij mij voorbij kwam waren de handgebaren volop present. Oh, en de toeter, die had hij ook gevonden met zijn andere nog vrije hand die eigenlijk aan het stuur hoorde.
Het houdt mij al de hele dag bezig. En dan heb ik het niet over de middelvinger maar over het grotere geheel. We zijn de weg een beetje kwijtgeraakt. We schijnen niet meer te weten hoe we in mogelijkheden en oplossingen kunnen denken. Ons glas raakt steeds leger. Tegenwoordig kunnen we alleen nog maar demonstreren. Onze stem verheffen. Met onze middelvingers driftig in de lucht wijzen, 12 of 20 keer. En als we dan niet besluiten te demonstreren hebben we het ook weer niet begrepen. We zijn onszelf kwijtgeraakt in de wirwar van het nieuwe normaal. Ieder leven is net zo waardevol als de liefde die je voor je naasten voelt.
Zullen we het pad van de liefde weer gaan opzoeken? Daar waar wit, bruin, blank, paars en geel ‘gewoon’ liefdevol naast, voor, achter en met elkaar lopen zonder ook maar enige beperkende en belemmerende gedachte erbij. Gewoon omdat deze gedachten helemaal niet hoeven te bestaan? Zullen we het gewoon zo simpel maken zoals het is? En mag dat dan alsjeblieft het nieuwe normaal gaan worden?
Dat wat er gebeurt is kunnen we helaas niet veranderen. Hoe wij ermee omgaan wel.
Waarvan akte.
Liefs,
Manja